"BİR OĞDAR MASALI" Yayın tarihi: 21 Kasım 2008 Cuma, 1869 kez okundu. Konu: Tarihçe  Sedat AYAR. Bir varmış bir yokmuş. ÇOOK eski zamanların birinde Artvin ilinin Yusufeli diye bir ilçesi varmış. İlçenin 60 tane köyü varmış ki, içlerinden en güzeli OĞDAR denilen köymüş. Bu köyde, çok sıcakkanlı, çok güzel insanlar yaşarmış. Dağların en üstünde güneşe en yakın yerde düz bir arazi üzerinde olduğu için GÜNYAYLA adını vermişler oraya.

İnsanları çok iyiliksever ve alçakgönüllü imişler. O köyde hiç kavga olmaz, o köydekiler hiç kimseye kötü gözle bakmazlarmış.
Fakir imişler. Bahar gelince gurbete gider ekmek paralarını kazanırlar, kış gelince de köylerinde ev işleriyle uğraşırlarmış. Herkes kendi halinde geçinip giderlermiş.
Derken günün birinde kendisine daha iyi hayat şartları aramak isteyen köylülerden bazıları IĞDIRA göç etmeye karar vermişler. Vermişler ama oralarda da ne yapacaklarını bilemiyorlarmış. Bir umuttur diye köyü terkedip IĞDIRA yerleşmiler.
Daha sonraki günlerde bu köydeki hayat şartları iyice zorlaşmaya başlamış. Bir taraftan soğukhava,bir taraftan imkansızlık, bir taraftan çoluk çocuğun daha iyi yerlere gitme hevesleri ,köylüleri değişik arayışlara itmeye başlamış.
Askerlik arkadaşının tavsiyesi üzerine İzmir Kemalpaşaya ailesini götüren ilk gurbet yolcularının peşini diğerleri izlemiş. Kimisi Bursa Mudanyaya, kimisi İzmir Kemalpaşaya, kimisi Adapazarı Akyazıya, kimisi Çerkezköye, Kimisi Ankaraya,istanbula...Türkiyenin heryerine çil yavrusu gibi dağılmaya başlamış bu güzelim köyün insanları. Ve Türkiyenin her yerinde yeni yuvalar kurulmuş yeni hayatlara merhaba denilmiş.
Gel zaman git zaman, köyden dışarıya gidenlerdeki hasretlik duygusu iyice ağır basınca, hiç olmasa dört senede bir doğduğumuz toprakları görüp yüz sürelim, hasret giderelim diye kendi aralarında bir buluşma töreni yapmaya karar vermişler. 1993 Yılında ilk buluşma, coşkulu bir kalabalık ve hasret dolu yüreklerle gerçekleşmiş.
Sonraki yıllarda bir çığ gibi büyüyerek festival haline getirdikleri zaman diliminde OĞDARda buluşmaya başlamışlar.
Bu arada OĞDARda yaşayanların sayısı da gitgide azalmaya ve ocaklar bir bir sönmeye başlamış.
İşte bu durumdan çok etkilenen ve doğduğu yerlerin virane olmasına gönlü razı olmayan Sedat AYAR diye birisi tüm köylülerine çağrı yapmış ve demiş ki;
BİR TEK OCAKTAN BİLE DUMAN ÇIKMASA OĞDARDA, DEĞİLMİ Kİ ORASI BİZE HAYAT VEREN ANA YURDUMUZDUR. NE OLUR ISSIZ BIRAKMAYALIM ORAYI. İMKANI OLANLAR EVLERİNİ YENİLESİNLER, OLMAYANLAR YAZ DÖNEMLERİNDE BİLE OLSA ZİYARETTEN GERİ KALMASINLAR.
SOKAKLARINDA CIVIL CIVIL ÇOCUK SESLERİNİN, AĞAÇLARINDA BİNBİR ÇEŞİT KUŞLARIN ÖTÜŞTÜĞÜ VE BİZİ BİZ YAPAN DEĞERLERİMİZİ İLK ALDIĞIMIZ MEKANLARIN GÖZ GÖRE GÖRE YOK OLMASI AĞIRIMA GİDİYOR. OĞDAR BİZİ ADAM ETTİ. BİZ DE ADAMLIĞIMIZI GÖSTERELİM OĞDARA KARŞI.
Demiş.
Ve bu masal da burada bitmiiiiiş...